Leven in onzichtbaarheid

Leven in onzichtbaarheid 

Met een leven in de psychiatrie en tal van lichamelijke klachten het hoofd boven water houden. En elke dag het leven tegemoet treden met een glimlach naar wat de nieuwe dag mag brengen. Hoe doe je dat nou? Dan moet je wel een enorme overlevingskracht hebben. 
 
HILMA KELDER, een vrouw met een warm hart en een poëtische hand. 
 
Afgelopen jaar hebben we gezien dat niets vanzelfsprekend is. Of je nu heel gezond bent, financiële zekerheid hebt, een warm gezinsleven hebt, het maakt niet uit. Plotseling was daar een ziekte die al ruim een jaar onze levens beheerst en onze lichamelijke en mentale gezondheid op de proef stelt. Termen als onzekerheid, kwetsbare groepen en eenzaamheid zijn nog nooit eerder zoveel ter sprake geweest.  
 
En toch zijn het thema’s van alle tijden. Er is namelijk een grote groep mensen die dag in dag uit, jaar in jaar uit in eenzaamheid leeft. En het pijnlijke is, zij worden niet gezien, zij zijn onzichtbaar in hun kwetsbaarheid. 
 
Hilma is één van deze mensen. Ik leerde haar kennen in het psychiatrisch wooncomplex waar mijn broer ook jaren heeft gewoond. Een bijzondere spraakzame vrouw die met haar warmte uitnodigt tot mooie gesprekken. Over het leven en alledaagse dingen, met een warme humor. En niet te vergeten, haar gedichten. Alles weet zij daarin een plekje te geven. Van de pijn, lichamelijk en geestelijk, het gemis van liefde en warmte tot de mooie vriendschappen die haar leven verrijken.  
 
Hilma groeide op met een moeder die leed aan manisch depressiviteit. Een vader die het allemaal niet aankon en vertrok toen zij drie jaar oud was, een broer en twee zussen die snel uit huis vertrokken. En een kleine Hilma van zo’n negen jaar oud die achterbleef met de zorg voor haar moeder. Alleen naar school en alleen naar huis, je eigen dingen doen en ook nog verantwoordelijk voelen/zijn voor je moeder. In tijden dat het stelsel van jeugdzorg verre van voldoende was. Dat wens je geen enkel kind toe.  
 
Wanneer je als jong kind je moeder verliest raakt je hele leven ondersteboven. De veilige basis, die je nodig hebt om te groeien in je persoonlijkheid, is weg en je bent verdwaald. Hoe kun je dan uitgroeien tot een gezonde tiener en volwassene? Een onmogelijke opgave, die ook voor Hilma niet te doen was.  
 
Na enkele jaren thuis overleefd te hebben was een van haar moeders psychiaters scherp genoeg om te merken dat de situatie sociaal emotioneel gevaarlijk was. Hij schakelde hulpverlening in en Hilma werd uit huis geplaatst. Het jeugdtehuis leek een mooie uitkomst tot ze verkering kreeg met één van de jongens daar. De gelovige aard van het tehuis liet een relatie tussen de bewoners niet toe waardoor zij en haar vriend zijn weggelopen.  
 
Gelukkig konden ze bij een gastgezin terecht die ze met warmte ontving. In die periode raakte ze zwanger van haar eerste kind, een dochter. Na een tijdje volgde de stap naar een eigen huurwoning. Haar vriend kreeg werk en een tweede kind, een zoon, werd geboren. De relatie was niet van lange aard. Met haar eigen bagage aan trauma’s en een partner met een eigen pijnlijk verleden was er veel leed en verdriet. Een scheiding was niet te voorkomen. En het was slechts een kwestie van tijd dat Hilma ook zou bezwijken aan psychische klachten.  
 
Verschillende opnames volgden, totdat ze een permanente bewoner werd van Dimence.  
 
Inmiddels heeft ze het geluk gevonden in haar kinderen en kleinkinderen. Een rijk leven dat ze aanvult met haar tweede familie, haar medebewoners. Mensen die een bijzondere plek in haar hart hebben, krijgen een gedicht van haar opgedragen. Zoals Hans, een spirituele coach, die veel heeft betekend voor haar. Met zijn geloof in haar mooie persoonlijkheid heeft hij Hilma gestimuleerd meer te doen met haar spirituele kant. Dit heeft haar stap voor stap in haar kracht gezet waardoor ze nu sterk genoeg is om meer uit haar leven te halen. En ook nog eens andere bij te staan. 

Zo bijzonder mooi hoe deze dame in het leven staat. Wanneer je haar kamer binnenloopt voel je haar spirituele energie die ze ook doorvoert in meerdere creatieve bezigheden zoals de prachtige ‘encaustic art’ kaarten en pasteltekeningen die ze maakt. Op social media start en eindigt ze elke dag met spirituele plaatjes en teksten waarmee ze inspireert tot een positieve instelling.  
 
Hilma Kelder, één van die mensen in mijn leven waarvan ik zeg “Ik voel me vereerd dat ik je ken!”  
 
Een bijzondere vrouw waar wij met z’n allen nog veel van kunnen leren. Over volhouden, niet klagen maar tevreden zijn. En bovenal, over liefdevol leven! 
 
Seval Sonmez 

* Seval is lid van de Adviesraad Naasten. Dit artikel is eerder verschenen in stadstijdschrift Deventer Waagt.